زبانحال مسلم بن عقیل علیه‌السلام قبل از شهادت
نـامـه دادم که بـیا سخـت پـشـیـمانم من از همه رانده شـدم بی‌سر و سامانم من بسـته رویم همه درها شده در حالی که بین این مـردم بی عـاطفه مـهـمانـم من سنگ خـوردم زِ سرِ بـام، خـدا می‌دانـد بی کس و یـارم و تـنها و پـریـشانم من این پـریـشـانیِ مـسـلـم که فـدای سر تو نـگــران تـو و بـی آبـیِ طــفــلانـم مـن به گمانم که تو هم عاقبتت مثل من است میهمان هستم و چندیست که عطشانم من لحـظه لحـظه متوسل به تو و ذکر توأم هر قـدم ای پـسر فـاطـمه در فکـر توأم در پسِ پردۀ این شهر فریب است فریب عادت مردم این شهر عجیب است عجیب مرد، در بینِ هـمه مـرد نـماها ایـنـجا... پسر عوسجه، هانیّ و حبیب است حبیب پـسـر فـاطـمـه برگـرد که نـامـوست را طعنۀ کوفیِ بی‌رحم نصیب است نصیب متوجه شدم این را که در این شهرِ نفاق هر که از آلِ علی بود غریب است غریب یادِ چشمانِ پر از مِهرِ تو تنها چیزیست که در این مهلکه تسکین و طبیب است طبیب همگـی اهل فـریـبـنـد و همه اهل نفـاق گرچه در عهد شکستن همه دارند وفاق من خـریـدار سـرِ دارم و سـردارِ تـوأم تـو عـلـیِّ من و مـن مـیـثـم تـمـار تـوأم با ادب می‌دهم از دور سلام از سرِ دار در ادب پــیــروِ آدابِ عــلـمــدار تــوأم یا حـسـین گـفـتـم و از بـام فـرو افـتـادم تا بـفـهـمـند که تا مرز جـنون یـار توأم قسمت این بود که لب تشنه دهم جان زِ غمت غـمِ تو دارم و تب دارم و بیـمـار تـوأم جان به راه تو اگر داد سفیرِ تو چه باک؟ جان خود را به تو سوگـند بدهکار توأم راه خود را تو عوض کن تو کجا کوفه حسین همۀ حرف من این است میا کوفه حسین یـابـن زهــرا نـگــران تــوأم و آمـدنـت نگـران تـوأم و قـصـۀ عـریـان شـدنـت ترسم این است که یک روز ببیند زینب که جسارت شده با سنگ و عصا بر بدنت ترسم این است کـفـن بهر تو پـیدا نشود ترسم این است بماند به روی خاک تنت ترسم این است به یغما رود انگشتر تو ترسم این است که غارت بشود پیرهنت وای از پیـکـر مـجـروحِ عـلی اکـبر تو وای از جـسـم لگـد مـالِ یـتـیـم حـسنت ترسم این است که قربانیِ گودال شوی نعـل تـازه بزنـند و تو لگـد مـال شـوی |